امیلی مورگان، تسخیر شده ترین هتل استان تگزاس (قسمت دوم) - تصویر کانادا

در بخش نخست این مطلب شما را با مختصری از تاریخچه ساخت و فعالیت هتل امیلی مورگان واقع در شهر سن آنتونیو، استان تگزاس آمریکا آشنا کردیم. هتلی که به باور بسیاری، مکانی تسخیر شده و منبعی تمام نشدنی از رویدادهای عجیب و غیرقابل شرح است. در این مجال شما را با بعضی از متداول ترین اتفاقات این هتل آشنا می کنیم که تا به امروز باعث ترس و وحشت و حتی فرار شماری از مهمانان شده اند. پس این شما و این گردشگری وحشت در هتل امیلی مورگان.

خوشبختانه رویدادهای ماورایی این هتل در بخشی خاص متمرکز نشده و فرصت تجربه کردن ترس و وحشت را برای همه مهمانان و کارمندان هتل مهیا نموده اند و البته هر طبقه به علت ویژگی هایی خاص خود معروف است.

به عنوان مثال کسانی که در طبقه چهاردهم هتل اقامت دارند، همگی در خصوص اتفاقاتی مشترک شکایت داشتند که بارزترین آن استشمام رایحه ای خاص در این طبقه بوده است. این رایحه دقیقا یادآور فضای بیمارستانی است و به نظر می رسد این طبقه به نحوی تحت تأثیر انرژی های به جای مانده از بخش جراحی بیمارستان است.

مهمانان این طبقه بعلاوه در خصوص باز شدن درها به سمت راهروهایی صحبت می نمایند که این رایحه در آنجا با شدت بیشتری به مشام می رسیده است. تصاویر شبح وار نیز اغلب در این بخش و در راهروهای طبقه چهاردهم به وفور مشاهده شده اند، تصاویری از گذشته که به صورت لحظه ای خاطرات آن دوران را پیش چشم بیننده به نمایش گذشته و در چشم برهم زدنی ناپدید می شوند.

طبقه دوزادهم هم البته دست کمی از طبقه چهاردهم ندارد. در این طبقه بارها مهمانان مشاهده کردند که در اتاق شان به صورت خوبه خودی باز شده و سپس خودبه خود بسته می گردد. بارها افراد در نیمه های شب با صدای چکه چکه کردن قطرات آب از خواب بیدار می شوند. صدای که مداوم تکرار می گردد و حتی آدم سالم و عاقل را نیز به مرز جنون می کشاند، این در حالی که عملا هیچ شیر آبی چکه نمی نماید!

صدای ضرباتی که به کف اتاق زده می گردد، دیگر علتی است که خواب آرام بسیاری از مهمانان این طبقه را برهم می زند. گاهی حتی آن ها ناگهان بی اراده به سمت حمام رفته و مشاهده نموده اند تمامی شیرهای سرویس بهداشتی باز است و آب همانند فواره ای به این سو و آن سو پاشیده می گردد. اما ناگهان دوباره خود را در آستانه در حمام مشاهده می نمایند، در حالی که همه چیز به حالت عادی بازگشته است. جریان آب دوباره حالتی نرم و یکنواخت پیدا نموده و هیچ چیز غیر معمولی به چشم نمی خورد.

دیگران از خاموش و روشن شدن لامپ های اتاق خواب شان شکایت داشتند و افرادی نیز ادعا کردند پرستارانی را مشاهده نموده اند که در راهروها به این سو و آن سو می رفتند، در حالی که تختخواب های زهوار دررفته بیماران را با خود حمل می کردند. سپس ناگهان بی مقدمه این تصاویر در هوا محو شدند، گویی که هرگز آنجا وجود نداشتند.

طبق گفته های کارمندان، طبقه هفتم هتل ممکن است تنها به وسیله یک روح تسخیر شده باشد، روح یک نوعروس جوان. اما این که او چه کسی است و چرا روحش همچنان در این دنیای زمینی به جای مانده، پرسشی است که هنوز پاسخی برای آن وجود ندارد. اما دست کم براساس شواهد موجود، طبقه هفتم گوی سبقت را از سایر طبقات ربوده و همچنان به عنوان تسخیر شده ترین طبقه هتل شناخته می گردد.

روح این زن نیمه های شب در راهروهای این طبقه حرکت نموده و مهمانان را از خواب بیدار می نماید. آن ها اغلب با شنیدن صداهای ترسناکی از خواب بیدار شده و حتی بسیاری از مهمان اغلب به مسئولین پذیرش شکایت می نمایند تا فکری به حال این سروصدا گردد. اما به نظر نمی رسد مدیریت هرگز پاسخی برای این مشکل داشته باشد و اغلب به عذرخواهی از مهمانان بسنده نموده و در نهایت اشاره می نمایند که شاید یک روح مسئول فراوری این صدا است! بارها افراد، پیکره هایی نیمه مات را مشاهده کردند که به سرعت حرکت نموده و از دیوارها عبور می نمایند، یا حتی جلوی آیینه توقف نموده و ظاهرا مشغول تماشای خود هستند.

از طرف دیگر شایعاتی وجود دارد که طبق آن در ساخت استخر هتل از فولاد ضد زنگ میزهای بخش اتاق عمل استفاده شده است که همین مسئله تا حدودی باعث دلهره افرادی می گردد که سری به این استخر می زنند. همین امر از سوی دیگر شاید همان نقطه اتصالی باشد که گذشته و حال هتل را با یکدیگر پیوند داده است. جایی که ارواح یا قادر نیستند یا تمایلی به ترک آن ندارند، گویی به خاطر چیزی که به نوعی به مرگ شان مرتبط بوده، در این مکان به دام افتاده اند. با این حساب آیا امیلی مورگان واقعا خانه ارواحی است که به علت تجهیزات پزشکی به جای مانده در هتل هنوز هم در آنجا سکنی گزیده اند؟

آسانسورها دیگر بخش های مجذوب کننده این هتل هستند. شاید نه در بسیاری دیگر از هتل ها، اما در امیلی مورگان آسانسورها هم حرف هایی برای گفتن در دنیای گردشگری وحشت دارند. در این هتل تاریخی، آسانسورها معمولا بدون حضور مسئول آسانسور کار می نمایند، لذا زمانی که کسی وارد آسانسور می گردد، ممکن است ناخواسته وارد یک ماجراجویی فراموش نشدنی شده باشد! آن ها بسیاری از اوقات در طبقاتی توقف می نمایند که به وسیله مهمانان انتخاب نشده اند، گاهی اوقات حتی درهای آسانسور بسته شده و تا ساعت ها بسته باقی می مانند و مردم ناگزیر هستند استرس موجود را تحمل نمایند تا زمانی که یاری از راه رسیده و آن ها را از این ترس و نگرانی نجات دهد.

حتی در چندین مورد از داخل آسانسورها تلفن های اضطراری به کارمندان مربوطه شده در حالی که در آن موقع اصلا کسی داخل آسانسور حضور نداشته است و چه چیزی می تواند ترسناک تر از این مسئله باشد؟ گاهی افراد سوار آسانسور حین پایین آمدن دچار مشکل دیگری شده و در نهایت سر از زیرزمین هتل درآورده اند، جایی که زمانی سردخانه بیمارستان در آنجا قرار داشته است. شاید اکنون درست همان زمانی است که باید سفر خود را در زیرزمین هتل ادامه دهیم، جایی که امروزه کاملا محصور شده و به جز کارمندان هتل کسی اجازه ورود به آن را ندارد. اما حتی برای کارمندان هم زیرزمین مکان چندان خوشایندی نیست.

برای سال ها، زیرزمین به عنوان سردخانه و نیز محل آماده سازی اجساد برای مراسم تدفین مورد استفاده قرار می گرفت. کارمندان که ناگزیر از کار کردن در طبقات پایینی هتل هستند، اغلب تجربیاتی عجیب را در این بخش تجربه نموده اند، از نورهای شناور رقصان که در هوا به این سو و آن سو می روند گرفته تا شنیدن صدای ناله و شیونی که منبعی ناشناخته دارد. به نظر می رسد صدها جسد در این زیرزمین آماده مراسم تدفین شده یا مورد کالبدشکافی قرار گرفته اند، پس چندان باعث تعجب نیست که اراواح بسیاری از این مردگان هنوز در این مکان به جای مانده اند. ظاهرا هوای زیرزمین در مقایسه با سایر طبقات سردی و سنگینی خاصی دارد، به طوری که کارمندان کارهای خود را انجام داده و به سرعت به طبقات بالایی و مکان امن خود باز می گردند.

خوشبختانه ارواح ساکن هتل، ارواحی بازیگوش هستند که تنها به شیطنت های سرگرم نماینده بسنده نموده و کسی را عمیقا مورد آزار و اذیت قرار نمی دهند. البته حد تحمل افراد در مقابله با پدیده های ماورایی این هتل در مقدار راحتی و آرامش آن ها نقش اساسی دارد. به عنوان مثال بارها مهمانان هتل نیمه شب یا تقاضا کردند اتاق شان عوض گردد یا اسباب و اثاثیه را جمع نموده و عطای اقامت در این هتل لوکس را به لقایش بخشیده و آنجا را ترک کردند.

با وجود تمام مخاطرات فوق، آیا واقعا کسی تمایل دارد در یکی از نخستین هتل های شهر سن آنتونیو اقامت کند، حتی با وجود اطلاع از تمامی این پدیدهای عجیب و غیر قابل شرح؟ به نظر می رسد پاسخ این سوال مثبت است. به هر حال این هتل لوکس در کنار این تجربیات عجیب و بعضا ترسناک، امکانات خوبی را در اختیار مهمانان خود قرار می دهد، از جمله یک کتابخانه دنج و راحت، استخر روباز در قسمت بیرونی هتل (البته معلوم نیست از میزهای جراحی در ساخت آن هم استفاده شده است یا خیر؟) و حتی یک سرویس مخصوص که شما را به تماشا تمام جاذبه های گردشگری شهر می برد. در نهایت مدیریت هتل امیلی مورگان تمام کوشش خود را به کار گرفته تا رضایت مهمانان خود را مهیا نموده تا آن ها اوقات خوشی را در شهر تاریخی سن آنتونیو سپری نمایند.

بعلاوه در این هتل اجازه داده می گردد مهمانان حیوانات خانگی خود را نیز همراه بیاورند. در نتیجه مهمانان باید آمادگی شنیدن پارس سگ ها را در نیمه شب داشته باشند. البته ممکن است بعد از آن حس نمایند چیزی خود را به تخت شان رسانده و به نرمی زیر پتو می خزد! اولین کار توصیه شده در چنین موقعیتی آنالیز هویت چیزی است که در تخت پنهان شده است، این که آیا با یک توله سگ ترسیده طرف هستید یا یک موجود نامرئی و البته بازیگوش؟ به هر حال ارواح ساکن این هتل، امیلی مورگان را همانند خانه خود می بینند و از هیچ فرصتی برای شیطنت کردن دریغ نمی نمایند.

هتل امیلی مورگان- سن آنتونیو- تگزاس

امیدوارم از مطالعه این مطلب و همراهی با ما لذت برده باشید. نظر شما در خصوص یک شب اقامت در هتل تسخیر شده امیلی مورگان چیست؟ شاد خواهیم شد مخاطب نظرات شما خوانندگان عزیز خبرنگاران باشیم.